Het Borderlands Trio uit New York, bestaand uit Stephan Crumb op contrabas, Kris Davis op piano en Eric McPherson op drums, brengt na hun geslaagde debuut Asteroida uit 2017 nu een dubbel cd uit met de titel “Wandersphere”. De twee cd’s bevatten vier improvisaties die in lengte variëren tussen de 20 en 40 minuten. Het album werd opgenomen in 2020 tijdens de corona pandemie in New York.

De drie leden van het Borderlands Trio hebben ieder voor zich een stevige reputatie opgebouwd. Stephan Crumb uit Memphis en nu woonachtig in Brooklyn heeft al zo’n 14 albums onder zijn eigen naam en met anderen op zijn conto geschreven. Hij werkte met muzikanten uit allerlei genres van Jorma Kaukonen via Johnny Copeland tot Ingrid Laubrock. Hij is momenteel lid van het Vijah Iyer Trio en Sextet. Pianiste Kris Davis heeft meer dan 16 albums op haar naam staan. Ze werkte o.a. met John Zorn, Craig Taborn, Ingrid Laubrock en Julian Lage. Drummer Eric McPherson maakte 7 albums, hij werkte met Jackie McLean, Marty Ehrlich, Ethan Iverson en Fred Hersch.

Was er op hun vorige album nog sprake van een soort bloemlezing van de improvisaties die uiteindelijk op het album terecht kwamen, hier is er sprake van de volledige versies van de improvisaties. Het is niet iedereen gegeven om improvisaties van 20 tot 40 minuten boeiend te houden, maar dit talentvolle drietal lukt dat wonderwel. De muziek vloeit soepel samen, bouwt zich op, kent interrupties maar keert altijd weer terug naar een gemeenschappelijk thematisch punt. Het openingsnummer van Wandersphere I “Super-Organism” begint met zachte klanken van de drie instrumenten die rond elkaar cirkelen als muggen rond een lamp. Langzaam beginnen zich muzikale patronen te ontwikkelen, waarbij de piano zorgt voor het verbindende element.

Naarmate de improvisatie vordert nemen ook het slagwerk en de gestreken contrabas hun initiatief, hetgeen het muzikale beeld alleen maar interessanter maakt. Het muzikale samenspel weet enorm te boeien zodat het gemis aan melodielijnen geen echte rol speelt. Wel wordt duidelijk dat het omschrijven van dit soort groepsimprovisaties bijkans net zo moeilijk is als het spelen ervan. Ook in “An invitation to disappear” worden de muzikale patronen langzaam opgebouwd waarbij ditmaal zowel de contrbas als het slagwerk een meer op de voorgrond tredende rol spelen. Halverwege ontstaat er een soortement van hypnotisch ritme hetgeen de muzikale spanning flink opvoert. Wandersphere II begint met “Old – Growth” met 41:22 de langste improvisatie, fraaie muzikale sfeerbeelden trekken aan je oren voorbij met de piano in de hoofdrol, driftig ondersteund door felle drum en baspatronen, knap en boeiend ! Er ontstaat zowaar een aanstekelijke drive die je ouderwets laat vingerknippen.

Niet veel later laat Kris een strijd ontbranden tussen linker- en rechterhand waarbij de walking bass Stephan de zaak bij elkaar houdt. Het eindigt met serene klanken, niet alleen het langst maar ook het spannendst deze improvisatie. In het afsluitende “Possible Futures” wordt alles opgebouwd middels kleine muzikale miniatuur figuraties, ook hier is het weer duivels knap hoe deze drie jazz virtuozen elkaar aanvoelen, aanvullen en samenbouwen aan een geslaagd muzikaal werk. Misschien niet eenieders “cup of tea” maar voor ietwat geoefende oortjes is het wel genieten van “Wandersphere”.

Jan van Leersum.